Niesamowicie wciagajaca historia. W sylwestrowe popoludnie podczas zamieci snieznej droga na Warszawe idzie mloda kobieta w czerwonym plaszczu. Odznacza sie na tle bieli. Podaza na spotkanie ze swoim kochankiem. Wyszla tylko na chwile. Nie wziela ze soba telefonu. Nie zostawila karteczki. Niestety jej losy potoczyly sie zupelnie inaczej. Kolejne lata spedzila przetrzymywana z daleka od cywilizacji, a jej ''opiekunem'' zostal podstarzaly psychopata, ktoremu doskwierala samotnosc. Chcial miec przy sobie kogos, kto bedzie mu bezgranicznie posluszny.
Ksiazka podzielona jest tak jakby na dwie czesci - zycie w niewoli i zycie po uwolnieniu. Minelo 8 lat zanim znow Monika mogla cieszyc sie wolnoscia. Ale swiat nie byl juz taki sam i ona nie byla ta sama osoba, co przed porwaniem.
Uwazam, ze jest to bardzo dobra powiesc. Emocjonalna, pelna napiecia. Nie przesadzona w okrucienstwie, a jednak mocno poruszajaca. Jestem nawet dumna z tego, ze autorka jest Polka :) Brawo !
Brakowalo mi w tej ksiazce opisow, co dzialo sie w domu rodzinnym porwanej kobiety. Teraz juz wiem, ze jest to kontynuacja ksiazki '' Ostatni dzien roku'', gdzie z pewnoscia znajde odpowiedzi na wszystkie postawione przeze mnie pytania.
Co ciekawe, byly takie momenty, ze nawet bylo mi zal porywacza. On tez zostal w dziecinstwie skrzywdzony, a wiec moglo to miec wplyw na to, jakim stal sie czlowiekiem w doroslym zyciu.
Warto przeczytac.
Wszyscy jesteśmy chorzy. Toczy nas zgnilizna zwana życiem. Przeżera nam trzewia, sączy w nas truciznę, dzień po dniu odbiera marne resztki złudzeń.
Przeczytaj, bo warto :)
OdpowiedzUsuń